چهار اصل که در مورد پاراگلایدر باید بدانید

برخی از افراد هیچگاه، به دلیل ترس، لذت پرواز با پاراگلایدر و شناور شدن در هوا را تجربه نمی کنند. یک بار پرواز با پاراگلایدر بسیاری از واقعیت های شگفت آوری را که در پیرامون این ورزش وجود دارد، برای افراد روشن خواهد کرد.

اگر برای نخستین بار است که درباره این فعالیت پرهیجان فکر می کنید، و یا اینکه تمایل دارید که اطلاعات بیشتری را در حوزه پاراگلایدر کسب کنید، پس مطمئنا این مطالب برای شما جذاب خواهند بود.

پاراگلایدر بسیار امن تر از آن چیزی است که تصور می کنید.

در پاراگلایدر شما حداقل با ۳۰ مهار مختلف به بال متصل می شوید. این مهارها به اندازه کافی قوی بوده تا با بهره گیری از آن ها بتوانید وزن خود را حفظ کنید.

زمانی که به ورزش های هوایی از قبیل پاراگلایدر یا کایت سواری پرداخته می شود، می توان پاراگلایدر را در میان آن ها جز امن ترین ها محسوب کرد. تا زمانی که پاراگلایدر سوار در وضعیت جوی مناسب قرار دارد، حادثه و آسیب دیدگی بسیار به ندرت اتفاق خواهد افتاد. علاوه بر این، هر چه پرواز در ارتفاعات بالاتری انجام شود، ایمن تر بوده و در صورت اسیب دیدن پاراگلایدر، زمان کافی برای بهره گیری از چتر نجات پشتیبان بیشتر خواهد بود.

کایت سواری و پاراسیلینگ با پاراگلایدر تفاوت دارند.

بسیاری از افراد مبتدی که علاقه مند به تجربه پاراگلایدر هستند، پاراگلایدر را با کایت سواری و پاراسل یکسان در نظر گرفته که این بی شک اشتباه است.

احتمالا پیش آمده است که هنگام قدم زدن در کنار ساحل، فردی مشاهده کرده اید که به کمک توسط چیزی شبیه به یک چتر نجات بزرگ، در پشت یک قایق، در حال کشیده شدن است. این ورزش پاراسل نام دارد. این سازه توسط افرادی که در حال پرواز هستند هدایت نمی شود بلکه یک قایق در سطح آب وی را می کشد.

در مورد کایت نیز بایستی گفت باله در کایت دارای ساختاری سفت و محکم است، در حالی که پاراگلایدر دارای ساختار نرمی بوده که به راحتی جمع شده و قابل حمل می باشد. علاوه بر این، سرعت پرواز با پاراگلایدر در مقایسه با کایت و پاراسل کمتر بوده و که موجب می شود از ایمنی بالاتری برخوردار باشد و لذا برای افراد مبتدی آسان تر است.

پاراگلایدر؛ تجربه ای لذت بخش و در عین حال ایمن

تا چند سال گذشته، مهارهایی که به عنون نگهدارنده پاراگلایدار به کار برده می شدند، علاوه بر اینکه از ایمنی کمتری نسبت به مهارهای فعلی برخوردار بودند، محدودیت هایی را نیز برای خلبان پاراگلایدر ایجاد می کردند. امروزه اما مهارهای به کار رفته در طراحی پراگلایدرها، در کنار افزایش ایمنی آن ها، راحتی را نیز به دوست داران این ورزش عرضه کرده اند. برخی از پاراگلایدرها نیز برای راحتی و حفظ تعادل بیشتر، دارای بخشی صندلی مانند بوده که خلبان بر روی آن مینشیند.

خلبان پاراگلایدر کنترل کامل بر عملکرد پاراگلایدر را دارا است

هرچند پرواز با پاراگلایدر به اندازه رانندگی با یک ماشین آسان نیست، اما خلبان دارای میزان کنترل شگفت انگیزی است. مهارهای مورد استفاده در گلایدر، به نوک انگشتان خلبان متصل شده و از این طریق خلبان می تواند طرفین و یا لبه عقب گلایدر را کنترل نماید.

در ظاهر شاید گفته شود تنها عنصری که به شانس بستگی دارد این است که گلایدر تا چه حدی بالا خواهد رفت. با این حال، این عامل علاوه بر کمی شانس برای موفقیت، بستگی زیادی به توانایی خلبان برای یافتن ستون های دمایی هوا نیز دارد. خلبان هایی که توانایی عبور از ستون های هوایی گرم را دارا هستند، می توانند پاراگلایدر خود را برای مدت زمان طولانی در اوج نگه دارند.

بیشتر بخوانید: ۴ حقیقت در مورد ایمنی پاراگلایدر که از آن بی خبر هستید.