ده لحظه مهم و کلیدی در تاریخ چتر بازی و چتر نجات

از زمانی که اولین چتر نجات در دهه ۱۴۸۰ طراحی شد، چتر بازی به طور قابل ملاحضه ای پیشرفت کرده است. امروزه چتر بازی به عنوان یک سرگرمی مهیج به انجام می رسد، و هزاران چتر باز از سرتاسر دنیا این ورزش را انجام می دهند.

در این مقاله ده لحظه کلیدی تاریخ این ورزش، که ما را به اینجایی که اکنون در آن قرار داریم رسانده است، بیان شده است.

۱۴۸۳: لئوناردو داوینچی و اولین چتر نجات جهان

لئوناردو داوینچی یک هنرمند فوق العاده و با استعداد بود که به جزئیات توجه زیادی داشت. اما او فقط یک هنرمند با استعداد نبود.

مطالعات پیچیده او بر دنیای پیرامونش باعث شد که او بتواند آثار هنری بزرگی خلق کند. همچنین او را به سمت نظریه پردازی در مورد آناتومی انسان، مجسمه سازی، موسیقی، مهندسی، زمین شناسی، هیدرولیک و هنر های نظامی هدایت کرد.

او علاقه زیادی به پرواز داشت و همین علاقه باعث شد که او یک طرح چتر نجات مخروطی شکل را در سال ۱۴۸۳ میلادی به نمایش بگذارد. در یکی از یادداشت قدیمی او نوشته شده است که: ” اگر مردی پارچه ای از جنس کتان با طول و ارتفاع ۱۱ متر همراه خود داشته باشد، می تواند بدون اینکه آسیبی ببیند از هر ارتفاعی به پایین بپرد.”

در سال ۲۰۰۰، آدرین نیکولاس اولین فردی بود که با چتر نجات داوینچی پرش کرد، و با این کار خود ثابت کرد که این چتر اولین چتر نجاتی است که تا به حال ساخته شده است.

بیشتر بخوانید: چهار تفاوت اساسی هنگ گلایدر و پاراگلایدر

۱۹۱۱: اولین اسکای دایو در جهان

این اتفاق زمانی بین طرح داوینچی و اولین اسکای دایو‌های انجام شده‌ی امروزی افتاد (هر چند بعضی از مقالات نشان می دهند که فرود با چتر نجات قبل تر در چین انجام شده است). اولین پرش انجام شده با پاراشوت یا همان چتر نجات های امروزی به گرنت مورتن و آلبرت بری نسبت داده می‌شود، که هنوز هم این بحث که کدام یک از این دو واقعا برای نخستین بار پریده است ادامه دارد.

بنا بر گزارش ها، مورتن اولین چتر بازی بود که از یک هواپیمای “رایت مدل B” بر فراز ساحل ونیز، کالیفرنیا، و با استفاده از یک چتر ابریشمی به پرواز درآمد. اما همچنین گفته می شود که بری، که یک افسر در ارتش امریکا بود، زودتر از او در ماه مارس سال ۱۹۱۲ پرش کرده است. مدارک واضحی از اینکه کدام یک واقعا زودتر پریده‌اند در دست نیست. اما همین اندازه کافیست که بدانیم اولین اسکای دایو در زمانی بین سال های ۱۹۱۱ – ۱۹۱۲ انجام شده است.

۱۹۱۴ – ۱۹۴۵: چتر بازی و ارتش

بیشتر توسعه چتر بازی را می توان مربوط به زمانی دانست که چتر نجات در جریان جنگ های جهانی استفاده شد. در این زمان به طور گسترده پارشوت ها به عنوان چتر نجات، و وسیله ‌ای برای استفاده در مواقع بحرانی شناخته می‌شدند اما اولین بار ژنرال بیلی میشل آمریکایی طرح استفاده نظامی از پاراشوت را در سال ۱۹۱۷ پیشنهاد کرد و ارتش ایتالیا در سال ۱۹۱۸ اولین پرش نظامی با پاراشوت را انجام داد

درسال ۱۹۳۳، شوروی اولین پرش دسته جمعی چتر بازان را که در آن ۶۲ چتر باز از سه بمب افکن پریدند را انجام داد. آنها واحد های چتر نجات خود را با سرعت زیادی گسترش، و در سال ۱۹۳۶ پرشی ۱۸۰۰ نفری انجام دادند

استفاده از لشکر های چتر بازی در جریان جنگ جهانی دوم عمومیت پیدا کرد، و بسیاری از ارتش ها هنوز هم لشکری از چتر بازان در خود دارند. جنگ های جهانی باعث گسترش هر چه بیشتر و سریع تر صنعت چتر بازی شد و به از اتمام جنگ استفاده غیر نظامی از چتر نجات متداول تر شد.

۱۹۴۶: تاسیس انجمن چتر نجات آمریکا (USPA)

USPA یک نهاد برای ورزش چتر بازی در آمریکاست. این نهاد با ارائه قوانین و دستور العمل هایی سعی در ایمن کردن هر چه بیشتر این ورزش دارد و بر پیشرفت مداوم آن نظارت می کند. این انجمن به عنوان معیاری برای سنجش کیفیت چتر های نجات و نیز برای درجه بندی مربیان فعالیت می کند.

انجمن چتر نجات ایالات متحده (USPA) در سال ۱۹۴۶ و در شهر نیویورک آمریکا با عنوان چتر باز های ملی تاسیس شد که در آن زمان حدود ۱۰۰ عضو داشت. این انجمن در سال ۱۹۵۷ به باشگاه چتر بازی آمریکا تغییر نام داد و در آخر در سال ۱۹۶۷ به اسم امروزی‌اش نام گذاری شد. شروع فعالیت این انجمن یک نقطه مهم در تاریخ چتر بازی به شمار می آید، چرا که به واسطه آن چتر بازی به عنوان یک ورزش و وسیله ای برای سرگرمی در بین مردم جای خود را باز کرد.

۱۹۶۰: اولین طراحی چتر “RAM-AIR”

اولین چتر نجات ها گرد و به شکل دایره بودند و این بدان معنا بود که بر مرکزیت خود محوریت داشتند، اما کنترل سرعت و جهت آنها تقریبا غیر ممکن بود.

این مسئله منجر به اختراع اولین چتر های RAM-AIR توسط دومینا ژالبرت در دهه ۱۹۶۰ شد. طراحی RAM-AIR این امکان را دارد که هوا از سلول های جلوییش به آن وارد شده و هوا را در خود نگه دارد که این باعث سفت ماندن و محکم شدن بال می شود که کنترل برای چتر باز بسیار ساده تر و راحت تر از کنترل یک چتر نجات دایره شکل است.

امروزه اکثر چتر باز ها از چتر های Ram-AIR استفاده می کنند، چرا که با بهره گیری از این نوع چتر ها خلبان می تواند فرودهای به سرعت بالا انجام دهد و سرعت خود را تنظیم کند.