پاراسل

در سال ۱۹۶۲، یک مهندس فرانسوی به نام پیر – مارسل لموین، یک چتر نجات صعودی که بعد ها به پاراسل معروف شد را ایجاد کرد. این چتر نجات صعودی به وسیله تغییر یک چتر نجات ضد فرمانده به دست آمد. طراحی ضد فرمانده براساس چتر نجات  ۲۴ خط تعلیق صورت گرفت که اسلات های فرمان را در آن قرار داد که چتر را در سرازیری ها و چتر هایی که برای چتربازان و ارتش انتخاب شده بود بسیار مانورپذیر می کرد. لموین اسلات بالای فرمان را محکم کرد و سپس مهار کننده ودریچه های اگزوزی را که اجازه عبور جریان هوای در حال حرکت را می دهند تا چتر بالا برود، اضافه کرد.

لموین خدمات اموزش هوانوردی را تاسیس کرد تا از این طریق چتر نجات ضد فرمانده و پروازی خود را معرفی کرده و ورزش پاراسل را ایجاد کند. او محصول جدید خودش را در مراکز پرش مختلف در سراسر اروپا به نمایش گذاشت تا بدینوسیله چتربازان جدید را در فرم های متمرکز تری آموزش دهد، به این طریق که چتر نجات را به کمک یک وسیله نقلیه به ارتفاع مناسب کشیدند و سپس انها را برای انجام تمرین فرود امدن رها کردند. این شیوه اموزشی به نسبت یک هواپیما بسیار مقرون به صرفه تر بود.

این چتر پروازی-صعودی چگونه کار می کند؟

در سال ۱۹۶۲، لموین طرح چتر نجات ضد فرمانده و قابل حمل خود را به شرکت چتر نجات پایونیر فروخت. شرکت پایونیر شروع به تولید چتر نجات صعودی جدیدی در شهر منچستر در کانتیکت کرد و آن را با نام تجاری پاراسل به بازار عرضه کرد. پاراسل در ابتدا تنها برای آموزش دادن علاقه مندان به چتر بازی و اموزش خلبانی نظامی بر روی زمین فروخته می شد.

امروزه پایونیر هوافضا یکی از بزرگ ترین تولید کنندگان چتر های بازی و چتر نظامی در جهان است. طرح های تولیدی آن ها عبارتند از: سیستم های پیشرفته ایرودینامیکی کاهش سرعت تاکتیکی، پرسنل، کالا، انسان دوستانه، تسلیحاتی، و برنامه های اکتشاف فضایی.

۱۹۶۳ – تمرین بقا در آب

در سال ۱۹۶۳، در راه اماده سازی برای ماموریت جمینی ۶، نیروی هوایی ایالات متحده تمرینات آموزشی بقا در آب را برای خدمه و در همکاری با پاراسل پایونیر انجام داد که پاراسل کمک های فنی و تجهیزات را تامین می کرد. هدف از برنامه اموزشی زنده ماندن در آب، آشنا کردن و ایجاد اعتماد در خدمه پرواز با روش های ثابت شده برای بقا در دریا به دنبال یک حادثه اضطراری یا نجات دادن بود در حالی که به یک چتر نجات نظامی و استاندارد متصل هستند.

بیشتر بخوانید : چهار تفاوت اساسی هنگ گلایدر و پارا گلایدر

۱۹۶۵ – فضانورد توماس استفورد برای ماموریت با یک پاراسل پایونیر فرستاده شد.

در سال ۱۹۶۵، فضانورد توماس استافورد بر فراز خلیج گالوستون، لباس فضایی و کلاه ایمنی و مهار پاراسل را پوشید و لوازم بقا در آب را در زیر خود حمل می کرد. آموزش بقا در آب برای ارتش با جدیت در آلمان و در طول جنگ جهانی دوم آغاز شد که در آن چتر بازان با استفاده از چتر های حرفه ای، برای زنده ماندن از فرود در آب آموزش دیدند.

۱۹۶۹- استفاده تفریحی از پاراسل ها

در اوایل سال ۱۹۶۹، پاراسل محبوبیت دیگری را  زمانی که از یک وسیله نقلیه مانند قایق موتوری برای کشیدن پاراسل ها به منظور آموزش و تمرین چتر بازی و با هدف سرگرمی استفاده شد، به دست آورد.

در اواخر سال ۱۹۶۹، پاراسل برای استخدام در سواحل گردشگری و تفریحی پر رفت و آمد مانند مکزیک و کارائیپ ظاهر شد. پاراسل ماجراجویانی را که به دنبال کسب هیجان بودند به یک پروازجدید هوایی با ارتفاع بالا جذب کرد. ماجراجویی با هزینه ۵ دلار برای ارتفاع ۵۰ فوت انجام می شد. امروزه پاراسل ساحلی به عنوان یک روش ابتدایی و خطرناک تلقی می‌شود و به همین دلیل در بسیاری از ساحل ها ها ممنوع شده‌است.