انسان ها حداقل برای هزار سال است که تلاش کرده اند تا با بهره گیری از دستگاه های مانند کایت پرواز کنند. ایلمر مالمسبری یک راهب انگلیسی بود که گفته می شود از یک برج با بال هایی از جنس پارچه در سال ۱۰۲۰ پرید. او ظاهرا از فاصله حدود ۶۰۰ فوتی ( ۱۸۰ متری ) پرش کرد که باعث شد هر دو پای او هنگام فرود بشکند. پرواز های کوتاه مشابهی نیز در قرن یازدهم در قسطنطنیه و همچنین در سال ۱۴۹۸ در ایتالیا اتفاق افتاد. لئوناردو داوینچی هنرمند و دانشمند ایتالیایی هم طرح های زیادی از ماشین های مختلف پرواز کشید اما این دستگاه ها هیچگاه ساخته نشدند.
عصر جدید گلایدر ها با مخترع انگلیسی، سر جرج کیلی آغاز شد. تا حدود سال ۱۷۷۹، کیلی طرح های اولیه گلایدر هایی که حتی امروزه نیز استفاده می شوند را ساخته بود. در سال ۱۸۰۴ او اولین مدل موفق گلایدر خود را به پرواز در آورد. در سال ۱۸۵۳ کیلی اولین پرواز موفق انسان را با دستگاهی که خود سرنشین آن بود انجام داد که این دستگاه چند صد فوت به پرواز ادامه داد.
فرد پیشگام بعدی در ساخت گلایدرها مخترع آلمانی، اتو لیلنتال بود. در دهه ۱۸۹۰ او ۱۸ گلایدر ساخت که خودش با همه ی آنها پرواز کرد. او همچنین یادداشت ها و پرونده های دقیق کار خود را حفظ کرد که این کار او در اختراعات بعدی سایر مخترعین تاثیر زیادی گذاشت. پس از انجام بیش از ۲۰۰۰ پرواز موفقیت آمیز، لیلنتال در سال ۱۸۹۶ در یک پرواز ناموفق کشته شد.
در ابتدای قرن نوزدهم مهندس امریکایی اکتاو شنوت و دستیارانش با الهام گرفتن از لیلنتال، حدود دو هزار پرواز از تپه های شنی سواحل دریاچه میشیگان انجام دادند. کار شنوت تاثیر زیادی بر ارویل و ویلبر رایت، که چندی بعد موفق به ساخت اولین هواپیمای موتوری شدند داشت. توسعه یافتن هواپیماهای موتوری در قرن بیستم منجر به کاهش علاقه به پرواز با گلایدر ها تا جنگ جهانی دوم شد.
در این زمان ساخت بالهای سبک از جنس فایبرگلاس برای گلایدر ها توسعه پیدا کرد. مهم ترین ابداع در توسعه هنگ گلایدر ها توسط مخترعین امریکایی، گرترود و فرانسیس رگالو انجام شد. در سال ۱۹۴۸، رگالو برای ثبت یک اختراع که یک کایت انعطاف پذیر به نام پارا – وینگ بود، اقدام کرد. برخلاف دیگر کایت ها، کایت رگالو هیچ محافظت کننده سختی نداشت. ظهور مایلر، که یک نوع پلاستیک محکم و بسیار سبک بود، کمک شایانی به بهبود عملکرد کایت رگالو کرد.
بیشتر بخوانید : چهار تفاوت اساسی هنگ گلایدر و پارا گلایدر
در اواخر دهه ۱۹۵۰ دولت ایالات متحده از کایت روگالو برای به زمین برگرداندن فضاپیما ها بهره برد. آزمایش هایی هم در ساخت کایت های بزرگ روگالو برای حمل و نقل نظامی به کار رفت. با الهام از این آزمایشات، در سال ۱۹۶۱ مهندس آمریکایی توماس پورسل یک گلایدر روگالو شانزده فوتی (۴.۹ متر) با قاب آلمینیومی، چرخ ، صندلی برای نگهداری مسافر و میله های کنترل ساخت. این گلایدر اولین گلایدر واقعیه ساخته شده بود. نمونه های دیگری نیز از کایت های اولیه مانند هنگ گلایدر ی که در سال ۱۹۶۱ در ایالات متحده توسط باری هیل پالمر که از بامبو ساخته شده بود، و یا کایتی که در سال ۱۹۶۳ در استرالیا توسط جان دیکنسون که از آلمینیوم ساخته شده بود وجود داشت.
با وجود این که دولت ایالات متحده استفاده از کایت رگالو را در سال ۱۹۶۷ رها کرد، استفاده از هنگ گلایدر هایی با طراحی مشابه کایت رگالو در دهه ی ۷۰ میلادی باب شد.
در سال ۱۹۷۱ انجمن کایت سواری یا همان هنگ گلایدینگ ایالات متحده تشکیل شد. در این زمان کالیفرنیا منقطه مورد علاقه ی کایت سواری در غرب آمریکا بود، در حالی که شهر دانلپ در تنسی، به دلیل ارتفاعات موجود در آن، مکان مورد علاقه ی کایت سواران برای پرواز در شرق آمریکا به حساب می آمد. با گذشت چند سال کایت سواری از یک تفریح مخاطره آمیز به یک ورزش تبدیل شد. در سال ۱۹۹۵ تلفات پرواز با کایت ها ۷ نفر گزارش شد در حالی که این تعداد در سال ۱۹۷۴، ۴۰ نفر گزارش شده بود.
روهوا معتبر ترین سایت خدمات رسانی پرواز تفریحی در ایران می باشد که با هدف بپزواز در آوردن شما عزیزان شروع عزیزان شروع به کار کرده است.
کایت سواری فوق العادست ، پیشنهاد میدم دوستان هم تجربه کنن
درسته تو ایران سخته این هیجان ها رو تجربه کرد ولی کایت سواری خیلی کیف میده
قطعا آقا اشکان عزیز، کایت و کلا هر نوع وسیله پرواز مشابه حس بی نظیری رو به فرد منتقل میکنه و ما هم دوست داریم عزیزان این ورزش ها رو تجربه کنن.
ممنون از شما برای دیدگاه زیباتون.